Afgelopen week las ik een stukje in het MT over Benjamin Zander en het boek ‘The Art of Possibility” dat hij samen met zijn vrouw Rosamund heeft geschreven. De titel alleen al sprak mij aan. Vervolgens zag ik dat hij musicus is (dirigent van het Boston Philharmonic Orchestra). Ik maak zelf enthousiast muziek (ik speel cello) en probeer als het even kan muziekvoorbeelden bij mijn werk te betrekken.
Bij het doorbladeren werd ik direct aangegrepen door hoofdstuk 3 “Giving an A”.
Benjamin had er op het conservatorium genoeg van om alle leerlingen te verdelen in A’s, B’s en C’s en besloot aan het begin van het jaar iedereen alvast een A te geven. Hij kondigde dit bij zijn leerlingen aan met één voorwaarde. Schrijf me binnen twee weken een brief, gedateerd op de laatste schooldag van dit jaar, waarin je vertelt wat er is gebeurd tot dan toe om tot die A te komen. Aangezien de brief is gedateerd op de laatste schooldag, moest de hele brief in de verleden tijd worden verteld, alsof alles al is gebeurd. Hij vraagt naar de persoon, naar de houding, gevoelens, kijk op de wereld. Hij vraagt de toekomst te verbeelden. Het geeft een fantastische mogelijkheid dat iedereen voor zichzelf vaststelt wat hij/zij wil bereiken en wat daarvoor nodig is.
Ben & Roz gaan daarna nog een stapje verder en vertalen dit naar ieders dagelijks leven. Wat gebeurt er in een gesprek als jij vanaf het begin de ander een 10 geeft? En wat gebeurt er als je ermee begint jezelf een 10 te geven? Twee mensen die beiden een 10 scoren spreken met elkaar. Dat kan toch alleen maar een fantastisch gesprek worden? Je kunt het gesprek er zelfs mee openen: “Stel we kijken over een uur terug op dit gesprek en stellen vast dat dit het beste gesprek was dat we kunnen bedenken. Hoe ziet het er dan uit? Wat is er dan gebeurd? En welke rol hebben wij beiden dan daarin gespeeld?”
Doe jij mee met dit experiment en start jij je eerstvolgende gesprek op deze manier? Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaring! Laat je het ons weten?
